Querido diario, ainda sigo nesta illa afastada da man de Deus. Estou só, sin compañia, sin amigos, só cos meus pensamentos. Non sei si xa perdín a cabeza ou se ainda non estoi tolo. Non teño nada con que pasar o tempo, apesto e alimentome de coco do que xa estou farto. Este diario fixeno con un caderno que encontrei do naufraxio. Pensei que seria unha boa maneira de non aburrirme e de non falar só, e cando me encontrén publicareino e con un pouco de sorte fagome rico. É unha idea un pouco estreña, xa que perdín a ilusión de que me encontrén fai moito, pero soñar é gratis igual cas postas dos sol ao atardecer! É precioso!, pero máis seria se estuberan meus amigos que tanto voto de menos. Oxala que estuvera cos meus amigos que tanto quero, falando, ríndo, xogando, vendo os partidos de futbol e logo comentarlo entre nós e quedar nun lugar para pasar un rato moi agradable,ahhh que recordos tan entrañables e ver aos meus pais que pensan que ainda estou de vacanions. Dín que cando estas moi depremido veñe a tua fada madriña concede un dexexo. Seguramente a xente normal pidiria: ser rico, a paz na terra, que todo o mundo sexa alegre, ect... Pero o meu caso é diferente,eu o que quero é volver cos meus amigos e familiares, ainda que foxe por un día. Fariamos un monton de cousas, xogar, pasear mentras falamos,rir e miles de cousas máis. EHHHHHHHHH. Estareí soñando, estareí morto, pero si estou vendo un barco, estou salvado!!!
Conclusión: O que quero reflexar nesta historia é que vivir sen convivenza é casi imposible ou polo menos para mín, por que sen amigos non te ríes, non tes quen che diga esa palabra que necesitas cando tes un problema.
Diego Novegil Estévez. 6
No hay comentarios:
Publicar un comentario