IDEAS PARA O PROXECTO

Comezamos a recoller as vosas ideas para un Proxecto de Acción Colectiva no colexio. Xa sabedes: calquera cousa posible, económicamente viable e que beneficie á comunidade escolar. Só tendes que subilas, co voso nome, en "Comentarios" neste mesmo post.

NON ESTAS SÓ

Todo comezou nun día soleado, no que estaba só e aburrido.A miña casa estaba a dous quilometros da casa mais preto,non tiña a nadie para xogar e a tele xa estaba farto dela,só tiña a Friday,unha pedra con ollos e boca,¡!¡Eme falaba!¡!Iso creo eu.A Friday contáballe todos os meus segredos e moitas cousas máis. Daquela falaba cunha pedra, ainda que é mellor falar cunha pedra que non falar con ninguén:Non creedes?Cando acabei de xogar con Friday fómonos para cama, e ao día seguinte, viñeron unhas persoas: Dician que eran os meus familiares!¡!Non mo podía creer. Coñecémonos, xogamos e falamos, cousa que non fixeramos nestes anos. Agora estou moi feliz porque:  ÍMONOS VIVIR TODOS XUNTOS A ITALIA!!!

A VIDA DE LAURA

Eu chámome Laura,  vivo nun pobo mooi moi afastado de Pontevedra.

Vivo nunha casa pequeniña pero chégame ben,ten todo o que preciso,
comida que consigo na minha horta, teño auga, de todo.

Pero non me gusta o sitio onde vivo porque é como unha illa deserta:

non vive ninguén, vivo só.

E a min gustariame vivir con máis xente e amigos.

Porque vivir só e moi dificil, pódese vivir pero mal, porque

os amigos teus axudache no que precises e vivir só teste que buscar a vida.

A minha familia vive na gran cidade.

Eu xa estou perdendo a minha fala. Pero minha nai quere que vaia vivir con ela

e eu quero ir, pero non coseguirei acostumarme a tanto barullo.Pero vou ir vivire á cidade, coa minha nai e aproveitarei para practicar co loro da minha avoa o idioma...

A conclusión é que non se pode vivir ben nun lugar que non ten xente

axudándoche e podes comenzar a falar só para non perder a fala etc...

rodrigo alves

Benito o solitario.

Benito era un tio do máis normal que tiña 30 anos e vivía nunha aldea nunha montaña que quedou baleira no interior de Ourense,  porque quería estar afastado da civilización.

O primeiro día pensaba que era unha gozada por non oir:os pitidos dos coches,xente berrando e as obras.

Cando xa pasaran uns días estaba aburridísimo , porque non tiña con que falar excepto co seu loro Pepito.

A súa cabeza pensaba como poderían ser eses días se tivese xente e amigos cos que falar e divertirse:

O primeiro día ia ir de festa cos seus amigos.

O segundo día irí ao traballo, como todos os días, pero tamén tería tempo para estar cos seus amigos. En realidade nunca se dera conta , ata ese momento, do moito que botabade menos aos seus amigos.

Un día de súpeto viu un camión de mudanzas e detrás un coche que conducía o seu amigo Alberto, que lle comentou que iase trasladar a casa do lado da de Benito.

Puxéronse moi contentos poque ian ser veciños.

Conclusión:
As persoas gústanos relacionarnos con outras persoas porque somos seres sociais.



Publicado por Iván V.

O XOVEN SOLITARIO

Había unha vez nun lugar lonxano unha casa na que vivia un xoven de 25 anos chamado Sergio que estaba só.
Todos os días facia as mismas cousas,como pasear, comer, durmir só.O día seguinte xa farto de facer sempre o mesmo, decidiu buscar amigos da sua idade no seu pobo.Foi por sitios como bares,calles e no pabillón deportivo.Ali encontrou xóvenes que se estaban divertindo moito.El sorprendeuse do ben que o pasaban todos xuntos,e pensou nos anos que pasou só sen estar con xente,e non sabía como poderia facer para encontar atopar con quen poder relacionarse.Un dos xóvenes deuse conta de que estaba só.Avisou a os demáis e xuntos foron xunto Sergio.Desde ese día él nunca mais estivo só, xa que deuse conta de que pódense facer cousas máis variadas estando cos demáis.


CONCLUSION:Sempre é bó estar con máis persoas que estar só porque podes convivír e relacionarte cos demáis para progresar e axudarnos uns cos outros.



FEITO POR:MARIO RODIÑO.

AS ILUSIÓNS DE PAULA .

Esta rapaza que vos vou presentar chámase Paula é vive sóa nunha illa . Ela fai dous anos construiu unha cabaña .Sempre soña en que un día alguén vira a illa e poderá comunicarse con esa persoa .Todos os días ao despertarse vai comer o coco que colleu o día anterior na cocoteira . Despois vai xogar cos pequenos animaliños que hai na illa como por exemplo formigas , escaravellos ou algúns mais grandes coma gaivotas ... Logo vai recoller alguns paus para facer a súa comida e a continuación colle unha variña para poder facer lume . Ela sempre acostume a comer peixe que coma os cocos o colleu o día anterior . Cando acaba de comer ten o costume de falar un pouco cos animais para non perder a linguaxe, ademáis así xoga un pouco máis . As veces ela cava na terra e colle cunchas coas que logo adorna a súa cabaña . Por certo , a pá que atopou un día na praia é seguramente dalgún neno .
É ela se vivise con alguén estaría moi contenta pero aínda así xa o está porque cos animais que coma ela viven na illa pasao moi ben .

Se vivise con algunha persoa como, por exemplo, cos pais, cos irmáns ou con amigos ; ela seguramente axudaríaos , porque ademáis de traballadora é moi positiva e non lle importa axudar ós demáis . Ensinaríalles a xogar cos animais etc ...
EU PENSO QUE O QUE PAULA FAI TODOS OS DÍAS É DIVERTIDO ADEMAIS DE QUE ELA O PASA MOI BEN COS ANIMAIS .

Feito por Iria do grupo llice .

Só en California.

Era un home que estaba en California só sen ningunha persoa.O primeiro día era levantarse da cama e irse para o baño a ducharse,depois ia aos supermercados coller algo de comida,sempre falaba so e non podia facer cousas que antes facia coas persoas.Estaba moi triste sempre e tamén chorando sen parar, non tiña amigos.
Se tivera alguén con quen estar pois sempre xogaria ao futbol e outros deportes comeriamos xuntos e sempre estariamos alegres e sen chorar.
Entón o neno de 16 anos dixo estou farto disto e colleua suas maletas e se foi andando para otro pobo o algun sitio,chegou aun pobo que estaba cheo de xente el xa estaba alegre porque
dende moi lexos escoitaba os pitos dos coches,chegou e coneceu a moita xente.
Aos dous meses Miguel xa tiña noiva que tiña casa. Coñecéronse nun bar no que el estaba traballando para gañar diñeiro para vivir pero ela non podia deixalo ahi,  vixiábao todos os dias a cada momento e era moi triste,pero para el ahora e a sua mellor epoca do ano grazas a que pensara un pouco e dicidira marcha de Califonia para poder coñecer a xente, aos dous anos tiñan dos fillos e un can e estaba mais feliz que Xesus, asi e como Miguel se quito o problema de estar só en California a vir vivir a este pobo.

Conclusión:

E mellor vivir con xente e ter unha familia que estar so ti nunha cidade moi grande para ti só.Non se pode vivir sen amigos.

Antonio

GRACIAS POR AXUDARME

Un dia Martin tamen coñecido como o solitario pusoxe a pensar como seria asua vida con outras persoas xa qe el nunca se abia relacionado con nadie . Un dia como outro calquera sua nai preguntoulle porque non se relacionaba con outras persoas .El lle dixo que tiña bergoña seus pais lebaronno a cidade a que conocese a nenos da sua idade para dibertirse.uns dias mais tarde Martin xa tiña un monton de amigos e lle agradeceu lle a os seus pais por axudoalo.

Un caso illado

Érase unha vez un home chamado Bob, que vivia nas aforas da vila menos poboada do mundo; ainda que era así tiña moitos edificios e tendas. Bob, non tiña moito diñeiro e estaba no paro, pois tiñalle medo a xente, e por iso, nin se molestaba en procurar traballo.

Bob, erguíase cedo, almorzaba na súa pequena cociña, subía o seu cuarto e vestíase coa sua roupa habitual, logo ia face-la compra; cando chegaba a tenda sempre miraba cara abaixo e non falaba con ninguén; despois, voltaba correndo a sua casa e fechaba as súas cinco fechaduras.

Un día, chamouno o seu curmán para dicirlle que lle atopara un traballo. Nun principio, Bob negábase e non quería ir, pero o seu curmán díxolle que senón lle gustaba lle dixera que non. Bob deuse de conta de que non lle prestaban mal uns cartos e decidiu probar. O traballo era de camareiro. A partires de entón foille perdendo o medo á xente e incluso trasladouse ao centro da vila. Logo perdeu completamente o medo.

Esta historia reflexa a vida dunha persoa miedosa, "marxinada" ainda que non tódalas veces rematan cun bo final.

Saúdos:pedro

SOA NA RAMA DUNHA ÁRBORE

Nome :Sandra
Apelidos: Sánchez Gallego
Anos: 35
Tempo: Dous meses e cinco días

Na rama dunha árbore hai unha pequena caseta de madeira. Cunha cama e una porta que vai dar ao almacen. Alí ten gardado de todo: comida, bebida, roupa…
Na cama esta durmindo Sandra, a única persoa que vive na selva .Ela despértase e faise o almorzo, vai ao río e nunha cascada preto da casa dúchase e vístese. Despois,ponse tumbada nunha pequena explanada que ten a practicar a obra de “Romeo e Xulieta” en tres idiomas diferentes:inglés,francés e galego.Come e pola tarde fai deporte.depende do día que faga fai un deporte ou outro;pode correr,facer flexións, pesas...
Pola noite pensa que podería estar facendo ese mesmo día coa súa familia e cos seus amigos na súa cidade:Washington.
O primeiro que faría e tomarse uns ovos fritidos e un café.Ás oito da mañá abriría a súa consulta de psicoloxía(cousa que vendríalle moi ben neste momento, xa que sufre algunhas enfermidades mentais).Á unha tiña unha hora para comer e volvería ao seu traballo que o acabaría ás catro da tarde.Ás catro e media tomaría outro café coa súa mellor amiga Jane.Logo, con ela faría a compra e ao mellor compraba nas mellores tendas de Washington.
O que quedaba de tarde a compartía cos seus fillos xemelgos e o seu marido falando dos problemas que tiñan e solucionandoos.A súa vida era marabillosa e a pensaba recuperar.
Hai que recoñecer que esta un pouco toula ,pois fala sola, xa que leva dous meses vivindo soa o por que é unha larga historia:
Sandra era ademais de psicóloga sabía manexar avionetas .Un día dirixíase a Perú pero a súa avioneta extraviouse e foi parar nunha selva situada en non sei onde.Buscou a saída pero non encontrou nada e se miraba ao horizonte era mais do mesmo.E aquí sego,na miña casa de madeira que encontrei, algo moi estrano.Pero o que menos entendo é como é posible que cada día encontro unha caixa de madeira que pon “SELVA B2”.Levo dous meses buscando unha explicación pero non a dou encontrado.
Ela vai durmir, está cansada.
Ao día seguinte, mentres ela vestíase á veira da cascada, un trozo de area caeuse, facendo un oco negro.Ela foi explorar ese inexplicable oco que se había formado.Nel escoitábase voces:”abriuse a entrada”, “Cerrade inmediatamente a entrada”;e cousas daquel estilo.Ela decidiu achegarse un pouco mais ata que veu unhas escaleiras.Sen pensalo apenas dous segundos baixou polas pequenas escaleiras e atopouse con un montón de xente coa boca aberta e totalmente inmóbiles excepto un que pulsou un botón e por un micrófono dixo:”selva B2 fracasada.”
Entón o entendeu todo.Faría uns tres meses na radio escoitou que estaban a punto de facer unha investigación da vida dunha persoa soa e que o mais apropiado era coller unha psicóloga elixida ao azar.”Ela era a escollida”.


Conclusión:A vida é mellor con persoas ao teu redor.

POR ELISA MARTÍNEZ

Canso de estar só

O meu nome é Angel, eu vivo nunha vila nos arredores de Pontevedra. A miña cidade é un lugar bonito, pero sentímolo ten acesibilidad grande. No inverno, cortar a estrada de acceso só a el.Polo tanto, antes de que o inverno chega Pontevedra abaixo para comprar comida, bebida e todo o que eu teño para pasar o inverno, así como na miña cidade eu vivo só, porque outras persoas optaron por saír. Cando chega o verán vou para abaixo ao longo do tempo para a cidade, pero cada vez que fago as cousas cambian ano tras ano e eu son un tolo, e eu non estou habituais ás novas tecnoloxías. A xente me ven cando dixo, porque vin coma eles, aproveitar sarro da miña aparencia, me chamar de tolo porque eu pasar miña vida nesa cidade só, si, eu son tolo, e que? Falo só porque eu teño que falar, na miña cidade eu paso meus días coidando da paisaxe e os animais, son a miña empresa só para dicir-lles os meus problemas que eu falar que eu non vou responder. Eu paso o día todo con eles, excepto cando saia para xantar, cea e á noite eu só teño mascota do can eo meu gato Yaky Luky. Pero o que eles non entender é que quere vir vivir para Pontevedra, deixar a aldea onde eu nacín, porque eu estou só, eu non teño ninguén para falar, e falar cos animais, non está falando. Isto non é vida. Outra solución é que as persoas son encoraxados a vir vivir aquí para as casas que as persoas comúns me dar, eu estaría disposto a dar a eles sen cobrar nada, entón eles viñeron para me facer compaña, porque eu gusto de vivir rodeado de persoas capaz de falar con xente, atopar un compañeiro co que sexa. Eu son novo teño 27 anos e estou cansado.Hace unha semana veu unha mujer.Nos casado e temos dous fillos xemelgos

Conclusión:

A vida en solitarionon é vida para ninguén, vivir só che aburre este sentes mal porque non te espresa, as persoas precisan comunicarse cos outros.

OS DÍAS NA SOEDADE

Meu nome é Andrea. Vivo soa nun pobo afastado de Pontevedra, onde só vivo eu.

Un día soa nese pequeno pobo, é como un día na oscuridade onde non ves a ninguén.

Encóntraste moi soa, pois non podes falar con ninguén, e ao final, rematas pensando e

sentíndote como unha persoa que está loca. Podes inclúso coller unha gran depresión.

Uns anos atrás, eu vivía rodeada de xente, estaba feliz. Falaba coas demáis persoas e non

me sentía tan mal. Un día dos mellores días que paséi, foi nos meus aniversarios e nas festas

da cidade de Pontevedra (onte vivía nesa época).

Non me acordo da razón pola que me fun de Pontevedra e cheguei a irme e vivir soa. No me

acordo se era unha razón grave ou non, pero estou xa farta de vivir nesta soedade, por iso,

decidín volver a Pontevedra, onde mellor encóntrome e síntome, onde as festas rodeadas de

tanta xente son o mellor deste mundo onde todos os días levántaste cun sorriso na cara e

che acostas con outro.

CONCLUSIÓN: É evidente as diferenzas entre vivir soa e con xente. Se vives soa todos os

días encontraste mal, volvéste loca, colles depresión... e se vives rodeada de xente, sénteste

feliz todos os días.

Feito por Andrea Rey Golobardas.

CONVIVENCIA

"Eh... Non sei como comezar. Chámome... espera un intre, non recordo o meu nome! Vivo só, nun lugar moi afastado, sen amigos, sen familia, sen nada e ninguén ao que comunicarlle algo; nada. Só a miña cabeza, á cal lle conto todo o que me pasa. Espero non perdela a ela tamén. Un día para min é moi monotono. Esperto na miña choza de madeira incomunicada. Non fai falla que me vista porque só teño un pantalón e unha camiseta. Saio ao regato que teño en fronte e alí falo ou penso. Se falo sempre o fago có reflexo da miña cara no regato, o cal é como o meu irmán xemelgo. Se penso para mi mesmo sempre acabo chorando pensando en se terei nai ou pai, sexa onde sexa. Despois vou dar unha volta por.... sexa onde sexa que estou. Xa me sei o camiño de memoría, de tanto facelo. E volvo á casa, cando xa escurece. Nese intre collo unha especie de navalla e marco na parede un pauciño. Cada pauciño significa un día. Por agora levo...12,...67,....145... Un total de 267 días só neste lugar. Se non encontro outro ser humano vou perde-la cabeza.
Teño medo de non volver nunca, sexa onde sexa o lugar do que vin.(...)"

-Carlos!!!! Carlos, responde fillo!!!!

" Que?. Quen estaría berrando ese nome? Soaba a voz de muller.Esperteime coma un raio e saín da choza rapidamente para ver de onde viñan esas voces".

-Señora, xa lle dixémos que o seu fillo debeu de morrer, leva case un ano desaparecido.
-Non, Carlos é moi forte! Sei que está aquí!
-Tranquilí....
-Vostede non é quen para decirme que me tranquilice, é o meu fillo! CARLOS!!

"Escoitei esa conversación moi próxima e acerqueime sixilosamente as dúas persoas. Un home alto e forte miroume e comparoume co dunha foto. Parecíase a min o da foto."
-Señora, aquí está!!!
De súpeto unha muller maior que eu acercóuseme e déume unha aperta.
Recordeino todo. Onde vivía. O meu nome. A carreira que ía estudar. A miña nai!!
Ese abrazo foi o que me fixo recordar. Ese abrazo devolveume á vida.





Ola! Son Carlos López e gustariame comezar un diario pero polo Internet. Comecemos.

Día 1, 14 de febreiro do 2009

Hoxe é San Valentín, unha festa extranxeira que chegou a Galicia nada máis polo negocio, como non, pero non me importa, eu teño unha noiva e voulle regalar ás suas flores favoritas.
Levantome tarde, ás once da maña e chamo a Alberto, o meu amigo para quedar con él a tomar un café. Despois de iso, chamame miña nai. Ela queréme moito e me coida moito dende qu morreu o meu pai. Dime que teña cuidado ao conducir e que me quere moito.
X a cheguei á cafetería que me dixo Alberto e alí estaba él. Comezamos a discutir do fútbol, xa que él é do Madrid e eu do Barcelona. Sempre acaba todo nunha risa. Quedei a comer coa noiva pero antes tiña que comprar os caraveis. Antón, o floristeiro recomendoume unhas moi olorosas (pero das que olen ben, eh!).
Ana esperabame na entrada do restaurante e entregueille as flores. Ela doume uns bombons, dos que máis me gustan. Ao acabar de comer despedinme e fun en coche ata Santiago, onde vivía miña nai. Fun a visitala e tornei á casa as dez da noite, listo para ver o partido con Alberto, Antón e Juan.
Foi un día moi axetreado.



Conclusión

Nin tanto Carlos coma eu poderíamos vivir sen amigos, nin familiares, tan siquera sen enemigos. Todos necesitamonos uns a outros para afrontar os bos, os malos e todos os momentos xuntos.


Por Eduardo Aguirre

A solitaria

Bo día eu chámome Ainhoa, vivo soa nun lugar moi afastado da cidade. Non me gusta estar rodeada de xente, por iso mudeime as aforas.Aquí vivo moito máis tranquila, ainda que sintome un pouco soa.Xa fai moito tempo que non me comunico cos meus parentes,  aproximadamente sete anos.As veces éntranme unhas gañas locas de volver a cidade pero recapacito e ao final nunca o fago.Isto de estar soa tanto tempo é moi aburrido,pero ten as suas vantaxes.Por exemplo: non hai quen acapare todo o sofá e a televisión,non hai tráfico nin normas...Agora vouvos contar un día da miña vida en solitario, como é e como o paso.

Hoxe é un precioso venres pola mañá, eu estou almorzando unhas torradas con leite, xa estou vestida, nada mais rematar de almorzar sain un pouco para fóra, fai moito calor e o sol dache diretamente na nuca, aiii que bo dia fai.O outro día plantei unhas bonitas rosaledas, están a crecer con bo ritmo, agora ía pola regadeira, está na casa, unha vez que teño a regadeira dispóñome a regar as rosaledas, e facendo agricultura pásome así toda a maña.Unha vez chegado o mediodia prepárome para xantar unha pequena tortilla de patacas e unha pequena ensalada.Cando rematei de xantar fun lavar os dentes,cando rematei fun un rato a ver a televisión.Acabeime durmindo e cando despertei xa era de noite, ceei rápido, lavei os dentes e acosteime.E eso para min e un día normal.

Un día con xente:

Ese día pola maña charlou toda a maña pasouno xenial, xantou unha comida incrible, e unha vez riu tanto que atragantouse, despois de xantar xogou a un xogo de mesa e as cartas,  pasóuselle o tempo voando, cando se deu de conta xa era de noite, ceou conversando cos demais e despois foi para cama.Foi o mellor día da súa vida.

Ao final decidiu voltar a cidade (cousa que alegrou moito aos seus parentes).

Conclusión:

Ninguén pode vivir sen outra xente, nós, os seres humáns, somos seres sociais e non nos gusta nada vivir sen compañia sexa quen sexa.

Feito por: Judith

Dous días diferentes.

Un día en solitario.

Hola,chámome Miguel e vivo nunha pequena cabaña en medio de un inmenso deserto se ninguna compañía e sen nadie con que falar,nin sequera teño televisión.Hoxe despois de asearme saín fora a tomar o aire un rato e pareime a pensar se a miña vida seria mellor se estivera coa miña familia e tivera aquí amigos.etc Penso que estou mais tolo cada día , aburrome moito e pensó que a miña vida non ten sentido vivindo nun lugar tan inhóspito coma este.

Un día acompañado.

Hola , chámome Miguel e vivo en Madrid nun piso alquilado. Hoxe cando acabei de asearme fun a comer ao Burger King con tres dos meus amigos. Pasamolo de medo , cando acabamos fomos a casa dun dos meus amigos xogar coa consola. Que vida tan boa levo , non quero nin pensar como seria a miña vida se non tivese a nadie con quen relacionarme e falar. Despois fun a una tenda a comprarle o regalo de cumpleaños a meu pai , que é maña. Pola noite fun con todos os meus amigos a discoteca e nolo pasamos moi ben. Ao estar cos meus amigos tamen lles podo axudar a facer os seus deberes de casa e tamen lles fago compañía a eles como eles ma fan a min.

Conclusion: eu pensó que é moi difícil vivir solo porque aburririaste moito e non saberias que facer,ademais creo que te podes volver tolo.

Hecho por: Juan David López Barbosa del grupo RIPEJU.

UNHA VIDA SEN COMPAÑIA

Ola chamome Julia e vivo nunha casiña nun pueblo deserto.Sintome moi soa, non teño con quen falar, algunhas veces falo soa. Onte chegoume unha carta do meu irmán Luis dicia que se ía casar e que me invitaba. Eu non sabia si ir ou se non , pero me sentia tan soa que fun. Ao día seguinte fun a cidade, encontreime con toda a miña familia me sen tia tan ben na cidade que me mudei para a cidade agora teño unha familia e sou moi feliz.

CONCLUSIÓN: non se pode vivir sen compañia por que necesitas aos demais

SOIDADE

"Ola chámome Iván e vivo nunha pequena casiña , situada na costa siberiana.Non hai ningunha casa preto.Xa estou acostumado , pero a verdade síntome un pouco só.Na miña casa teño todo o que ten unha casa normal:unha cama , un baño , comida .....A comida que como a obteño dunha horta que teño preto da casa e pescando.Cando me levanto pola mañá sempre falo só , para conserva-la práctica da linguaxe.Almorzo eu só , prepárome un café e unhas tostadas e un vaso de zume de laranxa.Cando remato , recollo todo e voume pra horta , onde me sinto moi só e voto de menos á miña familia , que , por circunstancias extremas non poden vivirt comigo. O meu fillo ten unha enfermidade moi estrana , e ten que estar no hospital , por iso , a miña muller , vive cos seus pais na cidade , para poder visitalo todos os dias.Mentres traballo na horta , penso no meu fillo, o ben que o pasariamos xuntos....Ademáis diso teño que facelo todo eu só, ninguén vive preto e non me poden axudar.Tampouco teño veciños cos que falar.Pola tarde vou pra casa , onde me sento a ler.Cando me dou de conta xa é noite pechada.Voume pra cama e quédome a pensar na familia, nos amigos,a xente......Antes de que tiveramos que vende-la casa para pagar o tratamento do meu fillo, eu vivía na cidade.Cando me levantaba saudaba á miña muller que estaba almorzando e sentábame eu tamén a almorzar.Falábamos de moitas cousas, ríamos moito e o pasabamos moi ben. Cando o pequeno despertaba , e despois de almorzar, saiamos dar un paseo, mentres o lebábamos á escola.Ao mediodía , cando remataba a escola volviamos á casa a comer .Falábamos da escola.Pola tarde,eu lía e eles xogaban ou facían deberes.Cando anoitecía acostábamos ao pequeno e durmíamos nós tamén.Así era a miña vida , feliz.Un dia , cando estaba pescando apareceu un coche.Era a miña muller!Díxome que oneno estaba curado e que xa podían vir a vivir comigo.Aquel foi o dia máis feliz da miña vida!"

AS CONCLUSIÓNS QUE SE PODEN SACAR SON QUE VIVIR SÓ É MOI DIFÍCIL , PORQUE NON FALAS CON NINGUÉN DURANTE MOITO TEMPO E NINGUÉN PODE AXUDARCHE SE O NECESITAS.


Ricardo Alarcón Torres

dous aspectos diferentes

hola chámome Pablo,vouvos contar como era e como é a miña vida.
Antes eu vivia nunha illa afastado dos demais.Tiña a miña casa,
a miña cama...tiña todo o que ten unha persoa normal pero eu diferencabame dos demais en que vivia solitario.Un dia da miña vida antiga era aburrida xa que non tiña xente con que falar nin cousas polo estilo.Levantabame desayunaba,
aseabame e vestiame .Mais tarde saia a fora e sentabame nunha roca a contemplar o mar, logo ia pra miña casa outra vez para comer,despois durmia a sesta e volvia a sair a entretenerme e a buscar froita e máis cousas para comer.
Así eran todos os dias.Un dia empecei a plantexarme o de ir para a cidade xa que
non estaba nada contento co meu modo de vida.Penseino e oa final decidin que o
mellor era irme.Marchei nun barco para a cidade.
UNHA SEMANA DESPOIS DE INSTALARME NA CIDADE...
A miña rutina era diferente...Levantábame,desayunaba,aseabame e vestiame.
Saia a rúa e podía saudar a xente que pasaba ou por exemplo preguentar que hora era.Comia cousas máis variadas.Candosaia a rua podia axudar a xente se o precisaba(por exemplo a un cego a cruzar a carretera).Bueno en definitiva que a
miña vida había cambiado para ben.

CONLUSIÓN :
Penso que a vida de unha persoa ademais de auga e comida necesita compañia.
Necesita alguén con quen falar relacionarse...

FEITO POR CARMEN RODIÑO RODRÍGUEZ

UNHA HISTORIA SEN TITULO.

Habia unha vez un rapaz que vivía moi as aforas dunha cidade chamada QUINISTA ; unha cidade onde todo o mundo se coñecía, menos aquel rapaz.Era un mozo de nome Marcos, era alto, de pelo moreno, e ollos cor mel . Vivía só porque antes vivira cos seus pais pero eles morreron nun acidente de coche e deixáronlle todo o seu diñeiro (que era moitísimo). Entón el tiña medo de que lle pasara algo coma os seus pais, decidiu non sair da casa, co diñeiro decidiu comprar todo tipo de diversións e montou unha sala de xogos máis grande ca súa casa e tamén decidiu coller unha árbore que era oca e facer unha casa dentro. Ao principio era divertido pero co tempo empezouse a sentir SÓ.Despois de moitos anos un dia pensou ir a cidade. Nela atopou ao seu mellor amigo da infancia. Ao velo ocorréuselle unha idea e falou con Lucas (o seu amigo da infancia ). Díxolle a Lucas que chamase a todos os seus amigos. Como planexaba estaban todos ali as oito da tarde, levou a todos a sua casa e estiveron ata a mañá do día seguinte. Durante todo ese tempo Marcos fixose amigo de todos e pasouno moi ben con todos eles, xogaron todos xuntos e pola noite estiveron na casa da arbore. Cando se foron todos, a Marcos deulle moita pena. Entón decidiu ir a cidade a visitar a todos. Ao día seguinte volviase a sentir só. Despertábase, almo rzaba, via a tele , lía , depois comía, botaba a sesta, lía, vía a tele, ceaba e íase durmir, fací todo só na súa casa, sen compaña de ninguén.
Marcos deuse conta de que non se podí vivir só porque necesitas a compaña da xente para todo. E decidiu ir vivir a cidade coa demáis xente, porque por ir a cidade non lle ía pasar nada malo. Dende entón vive na cidade con toda a demáis xente e cun traballo.
Marcos desta experiencia sacou a conclusión de que non se pode estar so na vida , porque necesitas amigos e persoas que te axuden
en todo e para que te fagan compaña e te divertas con eles.

FIN

Diario do perdido

Querido diario, ainda sigo nesta illa afastada da man de Deus. Estou só, sin compañia, sin amigos, só cos meus pensamentos. Non sei si xa perdín a cabeza ou se ainda non estoi tolo. Non teño nada con que pasar o tempo, apesto e alimentome de coco do que xa estou farto. Este diario fixeno con un caderno que encontrei do naufraxio. Pensei que seria unha boa maneira de non aburrirme e de non falar só, e cando me encontrén publicareino e con un pouco de sorte fagome rico. É unha idea un pouco estreña, xa que perdín a ilusión de que me encontrén fai moito, pero soñar é gratis igual cas postas dos sol ao atardecer! É precioso!, pero máis seria se estuberan meus amigos que tanto voto de menos. Oxala que estuvera cos meus amigos que tanto quero, falando, ríndo, xogando, vendo os partidos de futbol e logo comentarlo entre nós e quedar nun lugar para pasar un rato moi agradable,ahhh que recordos tan entrañables e ver aos meus pais que pensan que ainda estou de vacanions. Dín que cando estas moi depremido veñe a tua fada madriña concede un dexexo. Seguramente a xente normal pidiria: ser rico, a paz na terra, que todo o mundo sexa alegre, ect... Pero o meu caso é diferente,eu o que quero é volver cos meus amigos e familiares, ainda que foxe por un día. Fariamos un monton de cousas, xogar, pasear mentras falamos,rir e miles de cousas máis. EHHHHHHHHH. Estareí soñando, estareí morto, pero si estou vendo un barco, estou salvado!!!
Conclusión: O que quero reflexar nesta historia é que vivir sen convivenza é casi imposible ou polo menos para mín, por que sen amigos non te ríes, non tes quen che diga esa palabra que necesitas cando tes un problema.


Diego Novegil Estévez. 6

enquisa

1.Cruzaches algunha vez un semáforo en vermello?

2.Tirasches algun chicle mascado ao chan?

3.Cando paseas ao can recolles as súas necesidades?

4.Axudaches a cruzar un paso de peóns a unha persoa maior?

5.Gastas o papel en parvadas?Debuxos inservibles,facer bolas de papel para tirar no chan...

6.Se tes animais.Daslle de comer todos os días,os limpas,non lle pegas...?

7.Respectas as normas da cidade?

8.Preferes ir en coche ou nun transporte público?

9.Reciclaso vidro no verde, o plástico no amarelo, o cartón no azul?.

10.Cando te lavas os dentes ,deixas a villa aberta ou pechada?

11.Apagas as luces cando non fan falta?